หลง ครวญ รัก ( ร้าย! แรง! ดุ! )

โรม ♥ มุกดา

          “พี่ยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า” คนปวดร้าวมองหน้าผู้ชายแสนร้ายกาจที่ย่ำยีเธออย่างเลือดเย็น

          “ไม่” โรมตอบแบบไม่ต้องคิด ทำเรื่องสารเลวพรรณนี้คือไม่เหลือความเป็นคนแล้ว แต่ใครสน ในเมื่อสิ่งที่เขาได้รับมันคุ้มค่าเหนือสิ่งอื่นใด

          “สารเลว!”

          คนถูกตราหน้าว่าเลวยิ้มรับคำด่านั้นด้วยความเต็มใจ

          “พี่มันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานซะอีก!!!”

          โรมหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ยกมือเสยผมที่ปรกหน้าออกลวกๆ

          “จะบอกอะไรให้นะ” เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงข้างๆ ผู้หญิงที่ถูกเขาทำลายความบริสุทธิ์สดๆ ร้อนๆ

          “ต่อให้เธอสาปส่งฉันว่าชั่วช้าสามานย์เพียงใด สุดท้ายเธอก็หนีความจริงที่ว่า…” ปลายนิ้วเรียวยาวจับเส้นผมนุ่มพันเล่นอย่างอารมณ์ดี

          “เธอเป็นเมียของฉันแล้ว”

          !!!

          “ไม่พ้นหรอก!”